ادی کولمن

او مسلما از آن دسته از بازیکن هایی بود که پس از چندین سال میشد تصویری ماندگار از بازی او در ذهنمان جای بگیرد، کسی که با شنیدن اسمش، فیلم بازی های درخشان و استایل او در بازی ها، در جلوی چشمانمان اکران شود.

او کاملا با بازیکنان هم پست و هم دوران خودش، متفاوت بود.... در هر زمینه ای، او تفاوت را رقم میزد....

ادی در یک نوامبر سال 1936، دقیقا یک ماه بعد از به دنیا آمدن دانکن ادواردز افسانه ای، به دنیا آمد.او در کوچه نهمخیابان Archie در محله سالفورد منچستر به دنیا آمد، محله سالفورد در آن زمان کاملا متفاوت از زمان کنونی بود و در واقع یکی از مناطق متوسط و فقیر نشین منچستر بود که توسط ساختمان های صنعتی و انبار ها، رنگ و رویی تیره به خود گرفته بود و دارای خونه هایی سنگی با سقف شیروانی بود. جایی که مردم سخت کوش و کم بضاعت در آن زندگی میکردن و باید بسیار مراقب خودت میبودی تا شب ها در کوچه پس کوچه های آن، جان سالم به در ببری!

او چند سال پیش از جنگ جهانی به دنیا آمده بود و سالفورد و اسکله های اطرافش در طول جنگ به دلیل داشتن انبار ها و ساختمان های صنعتی و همچنین اسکله برای نقل و انتقال اجناس، به عنوان یکی از اهداف آلمان ها برای بمب باران کردن به حساب میرفت و خسارات زیادی رو در جنگ بر خودش دید و خانه های زیادی ویران شدن و افراد زیادی کشته شدند.

این ملایم ترین توصیف از منطقه ای بود که ادی جوان قرار بود در آن پرورش پیدا کند.

خیابانی که ادی در آنجا زندگی میکرد، بسیار نزدیک به الدترافورد بود و این چیز تعجب آوری نبود که اکثر بچه های آن منطقه از طرفدران منچستر یونایتد بودند.

اگه بچه ها در مدرسه نبودند، باز هم بیشتر وقت خود را در بیرون از خانه سپری میکردند، برای پسر ها فوتبال جزئی از زندگی شان به شمار میرفت، برای آنها مهم نبود که زمستان باشد یا تابستان، آنها به فوتبال بازی کردن، ادامه میدادند.

تنها خانواده های ثروتمند از تلویزیون بهره میبردند و کامپیوتر بیشتر شبیه به یک رویا واسه هر کسی بود، و مثل امروزه نبود که وسایل زیادی کودکان را سرگرم کنند، بنابراین بچه ها تمام انرژی خود را در بیرون از خانه صرف میکردند.تقریبا غیر ممکن بود که پسری در انجا پیدا کنید که به فوتبال علاقه مند نباشد!   

جنگ شروع شد و به پایان رسید و خیابان ها و کوچه ها بمباران شدند اما تنها چیزی که ادامه داشته و روح زندگی را در وجود کودکان میدمید، فوتبال بود. بازی ها ساعت ها طول میکشید و اگر بچه ای توپ داشت، حتی توپ تنیس، مهم نبود که چقدر سن و سال دارد، تنها چیزی که مشخص بود، این بود که فوتبال آغاز میشد.

و این گونه بود که ادی جوان با سرعت و دقت، مهارت های فوتبالی خود را به دست می آورد.

هیکل ادی متوسط بود، از نظر فیزیکی او قد متوسطی داشت و اندام نهیف و کوچک و موهای بور و چهره ای روشن داشت. در کل او پسری خوش چهره ای بود. اگرچه در ظاهر به فرشته ها شباهت داشت ولی او پسری شوخ طبع با شیطنت های فرآوان بود، شیطنت ها او تنها به خانه منتهی نمیشد، او در مدرسه هم جزو بچه هایی بود که رفت آمد زیادی در کلاس داشت(منظور اینکه معلم  ها او را زیاد از کلاس اخراج میکردن)

به هر حال او در زمینه ورزش بسیار درخشان ظاهر شد و توانایی های زیاد در فوتبال و کریکت از خود نشان داد. جثه ی او زیاد متناسب با ورزش فوتبال نبود، درحالی که او هیچ ترسی از درگیر شدن با افرادی که هیکل بزگتر و خشن تری از او داشتن رو نداشت و همچون یک فرد بالغ در زمین با بقیه درگیر میشد.

او در مدرسه به سرعت پله های ترقی(مربوط به ورزش) را طی کرد و هیچ تعجب بر انگیز نبود که به ستاره تیم مدرسه اش تبدیل شود ، سپس برای تیم Salford City Boys انتخاب شد، در حالی که یک سال زودتر از آنچه مرسوم بود، برای تیم انتخاب شد.

او طرفدار یونایتد بود، پس از بازی فوتبال در مدرسه در صبح روز سه شنبه، با رفیقش برای دیدن بازی منچستر، تمام راه ترافورد و پل Swing رو دویدند. تیم بازبی در آن دوران تماشایی بود، در همین حال مسوولان تیم به دنبال تقویت نیروی جوانی تیم و جمع آوری استعداد های نو شکفته بودند.

فکر کنم بقیه داستان رو درست حدس زده باشید.

بله؛ اگر چه تیم های زیادی در صف بدست آوردن کولمن بودن، اما تنها یک تیم در دنیا وجود داشت که کولمن میخواست برای او بازی کند و آن تیم، منچستر یونایتد بود. او در سال 1952 به یونایتد پیوست، ادی در تیم جوانان منچستر، در کنار جوانان با استعداد دیگه، به خوبی شکوفا شد و مسیر پیشرفت رو طی کرد، اما تیم جوانان برای این استعداد بزرگ، کوچک بود و او واقعا از سن خود جلو تر بود، خیلی جلوتر.

در انجا رقابت ها بیشتر در بین جوانان بود، اما ادی به دنبال چالش های بزرگتری میگشت و با اینکه جثه کوچکی داشت، در برابر تیم هایی به میدان میرفت که اغلب بازیکنان آنها، بزرگسالان بودند.

ادی دارای شخصیتی با شیطنت ها ی فراوان بود و هم تیمی هایش خیلی سریع فهمیدن که ادی چقدر شوخ طبع هست. شوخی ها و به دردسر انداختن مسئولین تیم از جمله شیطنت هایی بود که وی انجام میداد، به خصوص با جیمی مورفی که البته باعث ناراحتی جیمی میشد ولی پس از چند ساعت میشستند و درباره آن شوخی ها میخندیدند.

او در بین هم تیمی هاش بسیار محبوب بود به همین جهت مرتبا از تیم A به تیم B می رفت و هرگز این محبوبیت در بین هم تیمی هاش، کاهش نیافت. ادی کاپیتان بسیار موفقی در تیم جوانان بود در طول سه سال اولی که که در آنجا بازی میکرد، کاپیتان تیمی متشکل از بابی چارلتون ، دانکن ادواردز ، بیلی ویلن ، ویلف مک گینس و خیلی های دیگر بود.

پست او در سمت راست تیم و درمیانه زمین بود که موقعیت او در زمین، با وینگر های میانی زمان خودش متفاوت بود. به طور کلی نقش او را در تیم میتوان به آچار فرانسه تشبیه کرد، چرا که در میانه میدان هم بازی سازی میکرد و هم بازی حریف رو تخریب میکرد، کلا اون وسط واسه خودش همه کاره بود.

قد و قامت او بسیار فریبنده بود و با سرعت عمل فوق العادش در وسط زمین هنر نمایی میکرد. او با توجه به قد و قامتش به خوبی در وسط زمین تکل میزد. بسیاری از کارشناسان افسوس میخورند که نتوستند بازی های بیشتری از وی را ببینند.

تنها یازده روز پس از تولد نوزده سالگی اش در 12 نوامبر 1955، او در تیم بزرگسالان، اولین بازی اش را انجام داد که با باخت 3 بر1 منچستر در بوردن پارک (ورزشگاه) در برابر بولتون همراه شد. در آن بازی برخورد های فیزیکی زیادی در میدان رخ داد که نگرانی همه را نسبت به سلامتی ادی را بوجود آورد. اما او در وسط زمین بسیار چابک و سرزنده بود، با اینکه قد و قامت کوتاهی داشت ولی کشش و انعطاف پذیری بدن او فوق العاده بود.

ادی کم کم خودش را به بازیکن ثابت تیم تبدیل کرد بخصوص بعد از اینکه نقش مهمی را در قهرمانی فصل 1955/56 بچه های بازبی ایفا کرد. محبوبیت ادی هم در نزد هواداران نیز بیشتر شد و هواداران به ادی لقب Snakehips  را دادند، به دلیل نحوه حرکات او که همچون مرلین مونرو بود.

ادی و ادواردز زوج مناسبی را در زمین  بوجود آوردند، آنها به خوبی با هم هماهنگ بودند، ادی میساخت و دانکن گل میزد، آنها همانند یک ماشین عمل میکردند، ماشین نابود کردن حریف.

ادی هرگز به فکر گل زنی نبود و کلا در تیم اول، 2 گل را به ثمر رساند. گل اولش را دو هفته بعد از اولین بازی خود، در سال 1956 برابر تاتنهام و در ورزشگاه وایت هارتلین به ثمر رساند.

گل دوم خود را که اهمیت بیشتری داشت را در شب مه آلود الدترافورد و در سال 1958 در برابر ستاره سرخ بلگراد به ثمر رساند و بازی را 2 بر 1 به نفع منچستر یونایتد کرد تا شانس صعود منچستر برای آن بازی برگشت لعنتی بیشتر شود؛ اما کسی نمی دانست که در سفر به یگوسلاوی، تنها چیزی که منچستر نداشت، شانس بود!

پس از بازی در الدترافورد، هنری رز، خبر نگار روزنامه دیلی اکسپرس از ادی خواست تا حس خود را بعد از زدن آن گل حساس بیان کند و ادی با خنده جواب داد: "هنری، تو خودت میدونی که من خطرناک ترین بازیکن جهان در 3 متری دروازه هستم! "

درست 1 سال پیش زمانی که منچستر برای بازی رفت با اتلتیکو بیلبائو در یک چهارم نهایی جام اروپا به اسپانیا سفر کرده بود، زمانی که هواپیما در فرودگاه فرود آمد، ادی اولین بازیکنی بود که از هواپیما پیاده شد و با نگاه کردن به افق و افتاب، ادی به اسپانیایی گفت : Caramba! Al igualSalford یعنی : خدای من، اینجا درست مثل سالفورده!

این یک حقیقت است که بگوییم ادی به یکی از ارکان اصلی و جداناپذیر تیم بازبی تبدیل شده بود که یک بار دیگر در فصل 57/1356 مدال قهرمانی را برگردن آویخت و در بازی فینال برابر استون ویلا عمل کردی خوبی از خود نشان داد.

هیچ شکی در این وجود ندارد که ادی میتوانست با منچستر یوناتد و تیم ملی انگلستان افتخارات زیادی را بدست آورد، اگر آن سرنوشت تلخ در انتظارش نبود.

  ادی در بهترین فورم خود بود زمانی که آن تراژدی رخ داد، درحالی که میتوانست همراه با تامی تیلور ، راجر بایرن، دانکن ادواردز، مارک جونز و دیوید پگ، برای سالیان زیادی، اسکلت تیم ملی انگلستان را تشکیل دهند و به افتخارات زیادی در عرصه های مختلف برسند.

ادی عاشق زندگی کردن بود، او شوخ طبع و همراه با شیطنت هایی بود که نشاط و روحیه بالای او را نشان میداد، ادی بسیار با بیل فوکس و همسرش ترسا صمیمی بود، او همواره به دنبال پوشیدن لباس های  مد روز بود، او کفش های نوک تیز و ژاکت های چند لایه را میپوشید و واقعا هم بهش میامد، بله، ادی واقعا به ظاهرش اهمیت میداد و بسیار شیک پوش بود، اما این اهمیت به ظاهر تنها در خارج از میدان بود و مثل بازیکن های امروزی نبود که ساعت ها در برابر آینه به دنبال درست کردن مو هایشان در برابر تماشاگر ها هستند.

صمیمی ترین دوست ادی پسری بود که تا جایی که یادم میاید اسمش جیمی بود، آنها رفیق جینگ هم بودند، آنها همیشه در آخر هفته در سالن های محلی رقص با یک لیوان Punch  دیده میشدند، اما ادی هرگز اجازه نمی داد که دختران با آن ملاقاتی داشته باشند(فکر کنم منظورم رو گرفته باشید) و این کاری بود که ادی برای زندگی اش انجام داد و هرگاه ازش درخواست میشد، او در پاسخ به آنها میگفت:" من فقط یک کارگر هستم که در پارک ترافورد کار میکنم" یا " من یک نقاش و دکوراتور هستم" (دست به سرشان میکرد)

او عاشق آبجو و بیرون رفتن با رفیق هاش برای خوردن نوشیدنی و گوش دادن آهنگ بود. چندین بار ادی، بابی، ویلف، تامی، دیوید و بیلی را با هم در میخانه ها جمع کردند، زمانی که ادی خودش را پیانیست معرفی کرده بود و آهنگ های party piece و Pennies from Heaven رو اجرا کرد که بااستقبال مردم رو به رو شد.

علاقه زیاد او به مشروب و آبجو، باعث بوجود آمدن مشکلاتی برای ادی شد، اگرچه علت اصلی این تمایلات علایق و اشتیاق جوانان میباشد ولی خود ادی هم مقصر بود چرا که حتی استاندارد های خودش رو در زندگی اش گاهی زیرپا میگذاشت. با دخالت راجر بایرن، کاپیتان منچستر یونایتد و نصیحت کردن و تذکرات جدی وی به ادی، این قائله ختم به خیر شد، وگرنه حتی امکان داشت با ادامه این روند، ادی فوتبال خود را در خارج از الدترافورد ادامه دهد.

این تذکرات بسیار موثر و خوب بود چند وقت بعد، او با یک دختر جوان و زیبای انگلیسی به نام مارجوری آشنا شد ولی خودش را نسبت به آن بی تمایل نشان داد.

ادی هم یکی از بچه یا بازبی بود که در بین جوانان و کودکان همچون بت مورد پرستش قرار میگرفت و در بین جوانان و کودکان بسیار محبوب بود و مثل خیلی بازیکن های دیگه، بدون هیچ انگیزه ی مالی، فقط پسری ساده ای از محله ی سالفورد بود که میخواست برای باشگاهی که بهش عشق میورزید بازی کند.

او هیچگاه به سبب شهرت خودش را گم نکرد و همیشه خود را از همان بچه های فقیری میدانست که طرفدار او بودند، حتی یک بار در خارج از خانه بعد از بازی در الدترافورد، نشت و با هواداران به گفت و گو پرداخت.

سرانجام پس از آن فاجعه دردناک، پیکر او را در جلوی کلیسایی خاک کردند، خانواده ادی سنگ قبری 3 متری از جنس سنگ مرمر، از ایتالیا سفارش دادند که 3 متر ارتفاع داشت و تصویر ادی با یک توپ بود که متاسفانه آن سنگ قبر تخریب شده و سنگ قبری دیگر جایگزین آن کردند.